Królewna Śnieżka
W odległej krainie, dawno temu, żyła piękna księżniczka imieniem Śnieżka. Jej skóra była biała jak śnieg, włosy czarne jak heban, a usta czerwone jak krew. Była córką dobrego króla, ale jej matka zmarła, gdy Śnieżka była mała. Ojciec ożenił się ponownie, a jego nowa żona, królowa, była niezwykle piękna, lecz miała serce zimne jak lód.
Królowa miała magiczne lustro, które każdego dnia pytała: "Lustereczko, powiedz przecie, kto jest najpiękniejszy w świecie?". Lustro zawsze odpowiadało: "Ty, o królowo, jesteś najpiękniejsza na świecie." I przez wiele lat królowa była zadowolona.
Jednak pewnego dnia, kiedy Śnieżka dorosła, lustro odpowiedziało inaczej: "Ty, królowo, jesteś piękna, ale młoda Śnieżka jest od ciebie piękniejsza." Królowa poczuła ogromną zazdrość i gniew. Nie mogła znieść myśli, że ktoś jest piękniejszy od niej.
Postanowiła, że musi się pozbyć Śnieżki. Zawołała wiernego myśliwego i powiedziała: "Zabierz Śnieżkę do lasu, i tam ją zabij. Przynieś mi jej serce, aby udowodnić, że zginęła." Myśliwy, choć niechętnie, zgodził się wykonać rozkaz królowej.
Myśliwy zaprowadził Śnieżkę głęboko w las, ale kiedy zobaczył jej niewinność i dobroć, nie miał serca, by ją zabić. "Uciekaj, Śnieżko!" - powiedział. "Nigdy nie wracaj do zamku, bo królowa chce cię zabić." Śnieżka pobiegła przez ciemny, gęsty las. Była przerażona i zagubiona, ale po długiej wędrówce znalazła mały domek na wzgórzu.
Domek był maleńki, ale wszystko w nim było uporządkowane. W środku stał stół z siedmioma krzesłami, a w sypialni było siedem małych łóżek. Śnieżka, zmęczona i głodna, zjadła trochę chleba, napiła się wody, a potem zasnęła w jednym z łóżek.
Wieczorem do domku wróciło siedmiu krasnoludków, którzy pracowali cały dzień w kopalni. Byli bardzo zdziwieni, widząc, że ktoś spał w ich łóżkach i jadł z ich talerzy. "Kto mógłby to być?" - zastanawiali się. Kiedy zobaczyli Śnieżkę, która spała, byli zaskoczeni jej pięknem.
Śnieżka obudziła się i opowiedziała krasnoludkom swoją historię. Krasnoludki, wzruszone jej losem, zaproponowały, aby zamieszkała z nimi, pod warunkiem, że będzie dbała o dom i przygotowywała im posiłki. Śnieżka z radością zgodziła się i od tego czasu żyła z nimi w zgodzie i szczęściu.
Królowa, pewna, że Śnieżka nie żyje, ponownie stanęła przed lustrem i zapytała: "Lustereczko, powiedz przecie, kto jest najpiękniejszy w świecie?". Ale lustro odpowiedziało: "Ty, królowo, jesteś piękna, ale Śnieżka, która mieszka u siedmiu krasnoludków, jest od ciebie piękniejsza." Królowa była wściekła! "Muszę ją zgładzić raz na zawsze!" - postanowiła.
Przebrała się za starą kobietę i przygotowała zatrute jabłko. Udała się do domku krasnoludków, wiedząc, że Śnieżka jest tam sama, ponieważ krasnoludki pracowały w kopalni.
Kiedy Śnieżka otworzyła drzwi, zobaczyła starą kobietę, która trzymała piękne, czerwone jabłko. "Spróbuj tego cudownego jabłka, jest najsmaczniejsze w całym królestwie!" - powiedziała królowa, udając życzliwą staruszkę. Śnieżka, nie podejrzewając podstępu, wzięła jabłko i ugryzła kawałek.
Zanim zdążyła połknąć kęs, upadła na ziemię, jak martwa. Zatruty owoc sprawił, że zapadła w głęboki sen, z którego nie mogła się obudzić.
Kiedy krasnoludki wróciły do domu i zobaczyły Śnieżkę leżącą bez życia, byli zrozpaczeni. Próbowały ją obudzić, ale nic nie mogło pomóc. Postanowiły zbudować szklaną trumnę i położyć ją na wzgórzu, aby każdy mógł podziwiać jej niezwykłe piękno.
Dzień po dniu, noc po nocy krasnoludki czuwały przy Śnieżce, modląc się, by cud przywrócił ją do życia, ale Śnieżka wciąż spała, nie dając żadnych oznak życia.
Pewnego dnia przez las przejeżdżał książę, który usłyszał o pięknej Śnieżce. Kiedy zobaczył ją w szklanej trumnie, był oczarowany jej urodą. Zbliżył się i, wzruszony jej losem, pochylił się, aby ją pocałować. W chwili, gdy jego usta dotknęły jej, zaklęcie zostało przełamane! Śnieżka otworzyła oczy i obudziła się do życia.
Książę, zakochany w Śnieżce od pierwszego wejrzenia, poprosił ją o rękę. Śnieżka zgodziła się, a krasnoludki świętowały ich szczęście. Wkrótce odbył się wielki ślub, na który zaproszono całe królestwo. Zła królowa, gdy dowiedziała się o tym, wpadła w taki gniew, że jej serce pękło, a ona sama zniknęła na zawsze.
Śnieżka i książę zamieszkali w jego zamku, gdzie żyli długo i szczęśliwie. Krasnoludki często odwiedzały Śnieżkę, a ich przyjaźń trwała przez całe życie.