Smok Wawelski
W dawnej Polsce, na wzgórzu Wawelskim w Krakowie, znajdowała się jama smoka. Smok Wawelski, jak go nazywano, był ogromnym, przerażającym stworzeniem, które terroryzowało miasto. Pożerał bydło, owce, a nawet mieszkańców, którzy nieopatrznie zbliżyli się do jego legowiska. Ludzie żyli w strachu przed smoczym gniewem.
Król Krak, władca Krakowa, był zrozpaczony. Wiedział, że nie może pozwolić, aby smok nadal niszczył miasto. "Kto pokona smoka, ten otrzyma nagrodę," – obiecał król. Wiele odważnych rycerzy próbowało zmierzyć się z bestią, ale wszyscy ponieśli klęskę.
Pewnego dnia do króla przybył Skuba, młody i sprytny szewczyk. Nie miał on ani broni, ani rycerskiej zbroi, ale posiadał coś, co było ważniejsze – pomysłowość. "Wasza Królewska Mość," – powiedział Skuba – "mam plan, jak pokonać smoka, ale potrzebuję owcy i trochę siarki." Król, choć zaskoczony, zgodził się dać mu to, o co prosił.
Skuba wypchał owcę siarką i podsunął ją pod smoczą jamę. Smok, nie przeczuwając podstępu, połknął owcę w całości. Siarka w jego brzuchu zaczęła się żarzyć, wywołując ogromne pragnienie. Smok pobiegł nad brzeg Wisły i pił wodę, nie mogąc ugasić pragnienia. Pił tak długo, aż jego brzuch pękł, a smok padł martwy.
Kraków został uwolniony od straszliwego potwora, a Skuba stał się bohaterem. Król dotrzymał obietnicy i hojnie nagrodził szewczyka. Od tego czasu ludzie wspominali dzielnego młodzieńca, który pokonał smoka nie siłą, lecz mądrością.