Wierszyki i Bajki dla Dzieci

Hanna Niewiadomska

Hanna Niewiadomska, urodzona w 1958 roku, to współczesna polska poetka, która zyskała popularność dzięki swoim wierszykom dla dzieci. Chociaż z wykształcenia jest poligrafem, a z wyboru mamą trzech synów, jej przygoda z poezją zaczęła się przypadkiem. Pierwszy wiersz napisała dla najmłodszego syna, a następne dla starszych dzieci, by było sprawiedliwie. Z czasem pisanie wierszy stało się jej pasją, a poezja dla dzieci zawładnęła jej życiem.

Niewiadomska przez trzy lata prowadziła rubrykę "Bajczytanki Pani Hanki" w lokalnym tygodniku "Gazeta Miejscowa". Jej twórczość szybko zdobyła uznanie wśród najmłodszych, a także rodziców i nauczycieli. W 2003 roku wydano jej pierwszą książkę "Bajczytanki Pani Hanki", której ilustracje wykonała Dorota Trojańczyk. Książka cieszyła się tak dużym powodzeniem, że doczekała się kontynuacji w 2005 roku, a następne tomy ukazały się w latach 2012 i 2017.

Wiersze Hanny Niewiadomskiej, takie jak "Babcia" i "Łaciaty Świat", uczą i bawią jednocześnie, a jej lekkie, pełne humoru utwory dla dzieci są obecne w szkolnych podręcznikach oraz materiałach dydaktycznych. Współpracowała z takimi wydawnictwami jak PWN, WSiP oraz Grupa Edukacyjna S.A., a jej wiersze były wykorzystywane w wielu konkursach recytatorskich.

Oprócz pisania wierszy, Niewiadomska tworzyła również teksty piosenek, m.in. dla Dziecięcego Zespołu Wokalno-Tanecznego "Szachraj". Jest także autorką scenariusza do sztuki teatralnej "Leśny biwak", którą adaptowano w szkołach podstawowych. Jej zaangażowanie w akcję "Cała Polska Czyta Dzieciom" oraz liczne spotkania autorskie w przedszkolach i szkołach sprawiły, że zdobyła tytuł "Przyjaciela Przedszkolaka" oraz "Przyjaciela Dzieci".

Hanna Niewiadomska nieustannie inspiruje najmłodszych czytelników do odkrywania świata poprzez poezję. Jej twórczość pełna jest ciepła, radości i mądrych przekazów, które przyciągają kolejne pokolenia przedszkolaków i uczniów. Poetka pozostaje wdzięczna za możliwość dzielenia się swoją twórczością i zachęca do lektury jej wierszy, które od lat bawią i uczą dzieci w całej Polsce.

Link do strony Pani Hanny: www.bajczytanki.pl

Kolor niebiański

Był raz diabełek, co chciał, aby piekło

swoją urodą wszystkich urzekło.

Wpadł dnia pewnego na pomysł marsjański:

– Pomaluję piekło na kolor niebiański.

Ruszył do pracy mały diabełek,

ze starej szczotki zrobił pędzelek,

wiaderko farby pożyczył z nieba:

– Nareszcie w piekle będzie jak trzeba.

Wszędzie tu brudno, wszystko osmolone,

szybko pomaluję, będzie odnowione!

Kolorem pięknym, niespotykanym,

zaczął malować piekielne ściany.

I tak pomału, raz po razie,

zamieniał piekło w krainę marzeń.

Wszędzie już czysto, wszędzie jasno,

sufit bielutki jest jak masło.

W diabelskim domu niebiańskie ściany,

w oknach niebiańskie wiszą firany,

niebiańska kuchnia i przedpokoje,

a na mieszkańcach niebiańskie stroje.

Drzwi są niebiańskie, niebiańskie progi

oraz niebiańskie ogromne rogi.

Diabły niebiańskie noszą skarpety

– przecież od ziemi ciągnie niestety.

Niebiańskie widły, niebiański kocioł

– wtem malowanie ryk straszny uciął.

Przybył szef piekła z dalekiej drogi,

gdy wszedł, ugięły się pod nim nogi.

Ze złości wielkiej zatrząsł się cały:

– Gdzie się podziewa diabełek mały?!

Proszę, przywiedźcie tu tego śmiałka,

co chce, by piekło to była bajka!

Niechaj przede mną natychmiast stanie,

ten kto tu zrobił malowanie!

Przyszedł diabełek, ogon podwinął,

ze strachu cały w kłębek się zwinął.

Cichutko rzekł do władcy swego:

– Kolor niebiański? A cóż w nim złego?

Przecież niebiański to kolor cud,

on tak smakuje, jak w ustach miód.

Pryncypał krzyknął zły niesłychanie:

– Nikt tu nie marzył o takiej zmianie!

Piekło to piekło, raj to raj,

a tak to wyszedł małpi gaj!